Situata në Ukrainë vazhdon të përkeqësohet me shpejtësi, ndërsa Rusia ka intensifikuar sulmet e saj në disa fronte, duke mos kursyer as institucionet publike dhe vendbanimet civile, përfshirë shkolla dhe spitale. Kryeqyteti i Ukrainës, Kievi, mbetet objektivi kryesor, ndërsa raketat dhe dronët rusë kanë rënë si “shi” në rajone si Poltava, Lviv, Luhansk, Donbas, Donetsk, Kharkiv, Sumy, dhe Dnipro.
Ditët e fundit kanë qenë veçanërisht të vështira për Ukrainën, me dorëheqjen e disa ministrave të rëndësishëm nga kabineti i presidentit Zelensky. Pas dorëheqjeve të ministrave të Prodhimit të Armëve, Drejtësisë dhe Mjedisit, sot u njoftua edhe dorëheqja e ministrit të Jashtëm, Dimitry Kuleba. Ai ia ka dorëzuar letrën e dorëheqjes kreut të Parlamentit, Ruslan Stefanchuk, i cili e konfirmoi këtë me një postim në Facebook.
Në fushën e betejës, situata është gjithashtu dramatike. Sulmet e fundit kanë përfshirë bombardimin e një kazerme ushtarake në rajonin e Lvivit, ku të paktën 51 ushtarë ukrainas u vranë dhe qindra të tjerë u plagosën. Mes viktimave dhe të plagosurve, shumica janë ushtarakë, megjithëse ka edhe një numër të madh civilësh të plagosur, duke rënduar kapacitetet e spitaleve në këtë zonë.
Në një incident të veçantë, dy raketa ruse Iskander goditën kazermat e “Qendrës së Përbashkët të Stërvitjes 179 të Trupave të Komunikimit të Forcave të Armatosura të Ukrainës”, duke shkaktuar viktima të shumta. Kjo masakër është veçanërisht e dhimbshme, pasi ushtarët ishin mbledhur për stërvitje në një zonë relativisht të sigurt, 120 kilometra larg Kharkivit.
Nikita Petrov, një ushtar i mbijetuar, përshkruan momentet e tmerrshme të sulmit: “Ishte ora 09:05 dhe ndodheshim në klasë. Jam kimist dhe kam punuar në teknologjinë e informacionit, por tre muaj më parë më ndaluan në qendër të Odessas dhe më detyruan të regjistrohesha. U stërvita si privat dhe më pas më sollën këtu për specializime në mbrojtjen e informacionit dhe sigurinë kibernetike në sisteme.”
Sulmet e pandalshme të Rusisë dhe dorëheqjet e ministrave e kanë bërë situatën në Ukrainë gjithnjë e më të pasigurt, duke ngritur pyetje të reja për të ardhmen e konfliktit dhe stabilitetin e qeverisë ukrainase.
Alarmi i sulmit ajror ra dhe ne u bëmë gati të zbrisnim në një bunker nëntokësor, siç bënim gjithmonë. Ne ishim të qetë sepse Poltava nuk ishte goditur kurrë. Unë kisha zbritur tashmë nga kati i tretë në i pari kur ndodhi shpërthimi i parë. Një zhurmë, dyert e xhamit fluturojnë copa-copa. Disa sekonda më vonë erdhi Iskanderi i dytë. Një zhurmë tjetër. Kishte tym të dendur, kur veshët buçisnin një fërshëllimë e padurueshme. “Jashtë, jashtë!”, bërtitën të gjithë. Na binin tulla, kudo kishte copa njerëzish, kudo ishte gjak. Ndërsa unë po përpiqesha të dilja, madje edhe jashtë në shesh kishte trupa dhe gjymtyrë të prera. Më vonë pashë të merrte kufomën e “gjyshit”, siç e quanim më të madhin e togës sime, II-in, gjithsej 20 burra, mesatarisht 45 vjeç dhe unë jam ndër më të rinjtë”.
