Katër vjet më parë, shumë diplomatë dhe zyrtarë ushtarakë ndjenin lehtësim pas rezultateve të zgjedhjeve presidenciale në SHBA. Vitet e presidencës së Donald Trumpit më në fund kishin përfunduar, një ndjenjë lehtësimi që ishte e përhapur në selinë e NATO-s. Gjatë mandatit të tij, kreu i vendit më të rëndësishëm të NATO-s ishte i paparashikueshëm, me lëvizje arbitrare që shkaktuan shqetësime të mëdha.
Trump la pas një sërë përçarjesh në marrëdhëniet ndërkombëtare, duke përfshirë braktisjen e aleatëve në Siri dhe Irak, kaosin në Afganistan që ndihmoi talebanët, dhe poshtërimin e shpeshtë të evropianëve. Ai kurrë nuk i konsideronte ata si aleatë, por sipas fjalëve të Jean-Claude Juncker, i shihte si “figura të errëta që nuk i uronin të mirën Amerikës,” duke bërë përjashtim për ata që arritën të bashkëpunonin me të.
Kritikat e hapura ndaj aleatëve ishin të shumta. Gjatë hapjes së selisë së re të NATO-s në Bruksel në vitin 2017, Trump mbajti një fjalim ku theksoi se “Gjatë tetë viteve të fundit, Shtetet e Bashkuara kanë shpenzuar më shumë për mbrojtjen se të gjithë anëtarët e tjerë të NATO-s së bashku.” Ai vuri në dukje se 23 nga 28 vendet anëtare të NATO-s nuk paguajnë mjaftueshëm për mbrojtjen, duke e goditur veçanërisht ish-kancelaren gjermane Angela Merkel, e cila kishte bërë pak për të përmbushur kërkesat e aleancës.
Pas marrjes së detyrës, Mark Rutte, sekretari i ri i Përgjithshëm i NATO-s, tha se “falë Trumpit” aleanca rriti shpenzimet e mbrojtjes, një deklaratë që befasoi të pranishmit. Ai gjithashtu theksoi se qëndrimi kritik i Trump ndaj Kinës ishte pranuar nga shumë vende të tjera. Kjo mund të jetë një përpjekje për të theksuar ndryshimin e mundshëm në qasjen e NATO-s ndaj Amerikës nëse Trump do të rikthehej në detyrë.
NATO ka filluar të përgatitet për mundësinë e një mandati të ri të Trumpit, dhe termi “rezistencë ndaj Trump” është bërë i njohur, duke nxitur frikën për një marrëveshje të mundshme mes tij dhe Vladimir Putin. Marco Overhaus, një ekspert amerikan në Fondacionin për Shkencë dhe Politikë, shpjegon se “ideja që NATO mund të bëhet ‘e mbrojtur nga Trumpi’ është një iluzion.” Ai thekson se raporti i angazhimeve është 75% me SHBA-në dhe 25% me Evropën, duke bërë të qartë se NATO-ja do të ketë vështirësi të përgatitet për një skenar ekstrem, siç mund të jetë dalja e SHBA-së nga aleanca.
Një fitore e Kamala Harris do të ofronte mundësi për NATO-n për të reduktuar varësinë nga SHBA-ja, veçanërisht në fusha të rëndësishme ushtarako-teknike si mbrojtja ajrore dhe sistemet e paralajmërimit të hershëm. Sipas Overhaus, Evropa duhet të shqyrtojë gjithashtu përgjigjen politike ndaj “politikës së karriges bosh” të Trumpit në NATO. Në një skenar të tillë, Evropa duhet të reflektojë mbi traditat e vendimmarrjes së përbashkët dhe të përgatitet për mundësinë që Amerika të përdorë ndikimin e saj kundër vullnetit të evropianëve, ose të manipulojë aleatët e NATO-s kundër njëri-tjetrit.