Kryeministri Edi Rama ka dhënë një intervistë për median prestigjioze gjermane Die Zeit, ku përveç politikës ka folur edhe për jetën e tij personale, përmasat fizike dhe përjetimin e një prej episodeve më të rrezikshme të jetës së tij, sulmin e vitit 1997.

Gazetarët Stephan Lebert dhe Stefan Willeke e nisën bisedën duke e ngacmuar për gjatësinë e tij, duke e pyetur nëse është avantazh në politikë.

“Ka një statistikë që tregon se kandidatët e gjatë fitojnë 80% të zgjedhjeve. Por autoriteti nuk varet domosdoshmërisht nga gjatësia – shikoni Giorgia Melonin. Është e shkurtër, por karizma e saj e bën të duket e gjatë. Karizma është më e rëndësishme,” tha Rama.

Ai kujtoi edhe vështirësitë që i sillte gjatësia në fëmijëri gjatë regjimit komunist, kur ishte gjithmonë në qendër të vëmendjes së mësuesve gjatë gjimnastikës së detyrueshme.

Një pjesë e rëndësishme e intervistës iu kushtua sulmit që pësoi më 22 janar 1997, kur ishte 32 vjeç. Rama rrëfeu se, teksa po kthehej në shtëpi me partneren dhe një mik, u sulmua brutalisht pranë banesës së tij nga dy persona me shufra hekuri.
“Mendova se jeta ime mbaroi aty. Gjaku më rridhte nga fytyra, rashë në baltë. Mjekët më thanë më pas se vetëm gjendja ime fizike si ish-sportist më shpëtoi. Gjatësia më ndihmoi të shmang disa nga goditjet,” tregoi ai.

Ju jeni një nga krerët më të gjatë të qeverisë në Evropë, apo jo?
Apo në të gjithë botën?

Nuk e di, por sigurisht në Evropë. Milo Gjukanoviç, ish-presidenti i Malit të Zi, ishte gjithashtu shumë i gjatë, por nuk është më në detyrë.
Ju ishit dikur një lojtar profesionist basketbolli. Jeni 2.02 metra i gjatë.
Jo, 1.98 metra i gjatë. Si Friedrich Merz. Tetë centimetra më i gjatë se Donald Trump.

A është avantazh të jesh i gjatë në politikë?

Është e mundur. Unë di një statistikë që thotë se kandidatët e gjatë fitojnë fushatat zgjedhore në raundin e 80 përqindëshit.
Në foto, mund të shihesh së bashku me Presidentin Francez Emmanuel Macron ose me Presidenten e Komisionit të BE-së Ursula von der Leyen. Dhe gjithmonë bie në sy vizualisht.
Ishte veçanërisht argëtuese me Rishi Sunak, ish-Kryeministrin e Britanisë së Madhe. Fotot u bënë përpara Downing Street të famshëm 10 në Londër, dhe shtypi britanik e zemëroi shumë Rishin për shkak të ndryshimit tonë në gjatësi. Ai dukej kaq i vogël.
Por si fëmijë, e urreja të isha kaq i gjatë. Ishte e tmerrshme. Kjo ishte gjatë epokës komuniste, kur gjimnastika e mëngjesit u bë e detyrueshme në shkollë – një produkt eksporti i Revolucionit Kulturor Kinez.
Nuk mund të lihesha pas dore, dhe mësuesi gjithmonë bërtiste: “Rama, zgjohu, lëviz! Rama, bëje ndryshe!” Ose kur qeshja me zë të lartë në klasë – së bashku me të tjerët – isha gjithmonë gjëja e parë që mësuesit vinin re. Nuk mund të fshihesha kurrë.
A rritet autoriteti politik me gjatësinë?
Jo domosdoshmërisht. Shikoni Georgia Melonin, kryetaren e qeverisë italiane. Ajo është e shkurtër, por karizma e saj e bën të duket e gjatë. Mendoj se karizma është më e rëndësishme se gjatësia. Një nga ish-shokët e mi të basketbollit është më i gjatë se unë.

A ju ndihmoi forca juaj fizike kur dikush u përpoq t’ju vriste në vitin 1997?

Ky ishte mendimi i mjekëve që më trajtuan. Sulmi ndaj meje ishte shumë brutal.
Sulmi ndodhi në Tiranë. Ju ishit 32 vjeç, lektor në akademinë e arteve dhe një nga intelektualët luftarakë që u përballën me autoritetet në artikuj gazetash. Vendi ishte në prag të trazirave serioze politike në atë kohë.
Ndodhi më 22 janar 1997. Po kthehesha në shtëpi me të dashurën time dhe një nga miqtë e mi. Në atë kohë, jetonim në një apartament të vogël në një periferi.
Ishte një natë e ftohtë pas një stuhie me shi, dhe Tirana ishte një qytet shumë i ndryshëm atëherë.
Energjia elektrike ndërpritej rregullisht, dhe natën rrugët ngjanin me vrima të zeza. Pak para se të
arrija në shtëpinë ku jetoja, u shfaqën dy silueta të errëta.
Në fillim, mendova se njoha një nga burrat që mbante një rrotull letre: një nga studentët e mi, një lloj bodybuilderi.
Por jo, ai po lëkundte një shufër hekuri brenda rrotullës së letrës, rashë përtokë nën goditjet dhe u përpoqa ta mbroja shoqen time duke e kapur për dore me të dyja duart pas shpine.
Pashë dritat e llambave me vaj që dridheshin në dritaret e shtëpisë, dhe mendova, “Kaq ishte, jeta ime ka mbaruar”. Burrat më lanë – me sa dukej i vdekur – të shtrirë në baltë.
Gjaku më rridhte nga fytyra, goja ime ishte gjithashtu plot me gjak. Kisha disa prerje në lëkurën e kokës dhe hundë.

Cilët ishin këta burra?
Ende nuk e di saktësisht. Por e di që ishte një tentativë vrasjeje nga shërbimi sekret i presidentit të atëhershëm. Isha përpjekur të organizoja një peticion që i bënte thirrje qeverisë të dorëhiqej.
Në spital, mjeku që më trajtoi më tha: “Pa
gjendjen tënde të mirë fizike si atlet, do të kishte shkuar keq. Gjatësia jote të ndihmoi gjithashtu, kishe humbur disa nga goditjet.”