Do t’ju tregoj se çfarë më ka mbajtur zgjuar natën. Është kjo: ç’ndodh nëse Sting gabon? Në vitin 1985, Sting pati një hit me një këngë të quajtur Rusët. Një reflektim mbi Luftën e Ftohtë dhe armët bërthamore, rusët argumentuan kundër “histerisë” së Presidentit Reagan dhe ish-udhëheqësit sovjetik Nikita Hrushov. Dhe përfundonte me këto fjalë: “Ne ndajmë të njëjtën biologji, pavarësisht nga ideologjia/ Por ajo që mund të na shpëtojë, mua dhe ju/ është nëse rusët i duan edhe fëmijët e tyre”.

Sting kishte kapur shkëlqyeshëm – ndoshta rastësisht – logjikën e parandalimit të Luftës së Ftohtë. Nëse kemi armë të mjaftueshme për të fshirë njëri-tjetrin, nuk do të përfundojmë duke i pushkatuar ata. Sepse nëse do ta bënim, fëmijët e tyre do të vdisnin dhe tanët gjithashtu, dhe ne të gjithë i duam fëmijët tanë.

Por, çfarë nëse ai, dhe si rrjedhojë e gjithë teoria e parandalimit të Luftës së Ftohtë, e ka gabim?

Është një mundësi që duhet ta mbajmë parasysh ndërsa mendojmë për luftën e tmerrshme në Ukrainë. Është padyshim e drejtë që rusët i duan edhe fëmijët e tyre. Por, çfarë nëse ata kanë një ide tjetër se çfarë mund të thotë t’i duash? Po sikur të mendojnë se dashuria ndaj tyre mund të përfshijë disa ide të shtrembëruara të nderit apo krenarisë që janë më të rëndësishme se jeta e tyre? Ose çfarë nëse i duan fëmijët e tyre, por gabimisht mendojnë se fëmijët e tyre janë nën sulm? Ose çfarë nëse ata i duan fëmijët e tyre, por nuk kanë ndonjë kontroll mbi qeverinë e tyre – e cila nuk i do fëmijët e tyre?

Nëse Sting e ka gabim, kjo do të thotë se rreziku i një konfrontimi me Rusinë, dhe në të vërtetë shtetet e tjera mashtruese, që përfshijnë armë bërthamore dhe armë të tjera të shkatërrimit në masë është shumë më i lartë sesa ne e konsiderojmë të jetë.

Historia e luftës sugjeron fuqishëm që udhëheqësit shpesh i fusin vendet e tyre në luftëra që duken të pafitueshme. Luftërat që kundërshtarët e tyre nuk i parashikuan sepse dukej kaq e qartë se një sulm do të përfundonte në katastrofë. Roosevelt, për shembull, ishte i sigurt se Japonia nuk do të fillonte një luftë me Shtetet e Bashkuara, sepse kjo do të kishte pasoja katastrofike për japonezët. Trumanit iu tha gabimisht se kinezët nuk do të hynin në Luftën Koreane nga frika e një konflikti global. Këshilltarët e Bushit ishin të bindur se Sadam Husseini nuk do të pushtonte Kuvajtin.

Dashuria e fëmijëve mund të errësohet edhe nga prioritete të tjera. Urdhrat e Hitlerit, kur ai udhëzoi pa sukses ushtrinë e tij që të shkatërronte infrastrukturën e Gjermanisë, pavarësisht se çfarë ndodhi me popullsinë e saj, bazoheshin në idenë e tij se gjermanët nuk meritonin më të jetonin, pasi kishin zhgënjyer Rajhun e Tretë. Fidel Castro dhe Che Guevara u kërkuan sovjetikëve të fillonin sulmin e parë bërthamor kundër SHBA-së, sepse një konflikt i tillë ishte “qëllimi përfundimtar i komunizmit”.

Shumë strategë kanë komentuar se pushtimi i Ukrainës nga Presidenti Putin duket, për ta thënë me mirësjellje, i paarsyeshëm. Megjithatë, shumë nga të njëjtët njerëz duket se besojnë se ai mund të jetë plotësisht i arsyeshëm me armët e tij të shkatërrimit në masë.

Të hënën, gjenerali Sir Chris Deverell, ish-komandant i komandës së forcave të përbashkëta, foli në favor të një zone të ndaluar fluturimi mbi Ukrainë, dhe trupave tokësore nëse është e nevojshme. Ai pranon se Putini do të përgjigjet me kërcënime bërthamore. “Por nuk ka asnjë arsye themelore pse këto janë më të dobishme për Putinin sesa për NATO-n. Logjika jonë duhet të jetë që kërcënimet e tij janë të pakuptimta. Çfarëdo që ai mund të bëjë për ne, ne mund t’ia bëjmë atij.” Ai e pranon rrezikun që Putini të jetë “i çmendur”.

Unë mendoj se kjo vendos shumë më tepër besim në politikën e parandalimit të Luftës së Ftohtë – në efikasitetin e shkatërrimit të siguruar në mënyrë reciproke – sesa meritohet. Supozohet se Putini dhe regjimi i tij i shohin gjërat ashtu si ne. Supozohet se ata mendojnë se suksesi në Ukrainë nuk ia vlen të sakrifikosh miliona njerëz në një luftë bërthamore. Dhe unë mendoj se ky është një supozim shumë i guximshëm.

Pushtimi i Putinit në Ukrainë duhet të na detyrojë të kthehemi me një seriozitet që nuk e kemi treguar për të paktën 20 vjet në temën e parandalimit bërthamor. Gjatë diskutimit për Ukrainën është bërë krejtësisht e qartë se ne kemi zgjeruar në mënyrë efektive një garanci të sigurisë bërthamore për shumë vende – Letonia, për shembull – me pak diskutime politike. Ajo bazohej në një pikëpamje të qetë se premtime të tilla nuk do të zbatoheshin kurrë. Ne po bënim një premtim konsekuent, një premtim që unë e mbështes, por u kërkua një debat më rigoroz.

Kur Ian Blackford i SNP-së propozoi që të braktisnim parandalimin tonë të pavarur bërthamor, e mendova atë krejtësisht të gabuar dhe madje të çuditshëm. Por të paktën ai po fliste për temën e duhur. Nëse do të përfshihemi në luftëra me vendet e armatosura bërthamore, të paktën mund të diskutojmë të gjithë temën e armëve, nuk mendoni?

Së pari, ne mund ta konsiderojmë këtë. Nëse shkatërrimi i siguruar reciprokisht nuk mund ta pengojë Putinin, çfarë mund ta pengojë? Në librin e tij “Gabimet e parandalimit të Luftës së Ftohtë dhe një drejtim i ri”, strategu bërthamor Keith Payne argumenton se nëse do të ishim në gjendje të mbronim veten kundër sulmeve raketore në mënyrë më efektive, ne mund të frenonim më mirë fuqitë e tjera bërthamore nga agresioni. Ata do të kuptonin se nuk mund të mbështeteshin tek ne për të qëndruar jashtë çdo konflikti.

Strategë të tjerë besojnë se sistemet e përmirësuara të mbrojtjes raketore janë shumë të shtrenjta dhe jo të besueshme për të qenë prioritet. Por ata pajtohen se mbrojtjet tona kundër luftës biologjike janë të pamjaftueshme dhe se përmirësimi i tyre do të dërgonte mesazhin se do të ishte e vështirë ti mposhtnim. Edhe nëse përgatitjet e tilla nuk dërgojnë një mesazh, ato kanë një qëllim tjetër, për fat të keq. Mund të nevojiten.

Duke pasur parasysh numrin e liderëve agresivë që mund të mos kenë frikë nga vdekja e fëmijëve të tyre, e vërteta e tmerrshme është se një ditë ne mund të jemi subjekt i një sulmi me armë të shkatërrimit në masë. Kjo është e paimagjinueshme, por ne duhet të mendojmë për këtë. Miliona njerëz mund të vdisnin në një sulm të tillë, por miliona jo. Çfarë do të bënin ata? Ku do të jetonin? Si do të hanin? Këto janë gjëra për të cilat duhet të planifikojmë. Dhe jo vetëm kaq. Këto janë gjëra që duhet t’i diskutojmë publikisht.

Në vitet 1970, qeveria përgatiti një fushatë informacioni, Mbroni dhe Mbijetoni, që do të nisë në rast të një emergjence bërthamore. Ai u bë publik dhe ndihmoi në nxitjen e një debati serioz rreth armëve bërthamore. Unë kundërshtova fuqishëm politikën e Fushatës për Çarmatimin Bërthamor dhe unilateralizmin. Dhe unë ende e bëj. Por unë mendoja se intensiteti i argumentit politik që kishim atëherë ishte i përshtatshëm për këtë temë. Sigurisht që ne duhet të diskutojmë qasjen tonë ndaj armëve që mund të vrasin miliona, që mund ta bëjnë edhe Tokën të pabanueshme. Kohët e fundit kemi luftuar tre zgjedhje, ndërkohë që mezi diskutojmë politikën bërthamore.

Ndoshta sfida e dhunshme nga Putini do të na zgjojë nga gjumi.